آجر! و ما ادراکمالآجر

نمی دونم تا حالا توفیق سر عملگی تو اردو جهادی داشتید یا نه. اولین باری که این توفیق رو پیدا کردم و به شدت ناشی بودم تو قصه، یه دیوار رو خواستم بچینم بره بالا. هی با ترس و لرز و شاقول و غیره سعی می کردم دیوار صاف بشه.
بعد دو روز کار کردن دیگه خسته شدم، نزدیک 10 رج زده بودیم. مجموعاً می شد گفت دیوار صافیه. از اونجا به بعدش رو شروع کردم به ماست مالی. هر رج رو می زدیم دیگه شاقول نمی کردم، همون نخ رو می بستم و یا علی.
بعد 3-4 رج قشنگ کجی دیوار داشت به چشم می اومد. بنا به قاعده ی خونه سازی کودکی، در جهت مخالف کجی شروع کردیم ره رج زدن. بعد اونوری متمایل شد، خلاصه این ور و اون ور، دیگه نه می شد با شاقول دیوار رو صاف کرد نه با هیچ چیز دیگه.
مجبور شدیم تا همون رج دهم رو بکنیم و از اول دیوار رو چیندیم.
القصه پس از اون ما جرا یادگرفتم که پله پله و با احتیاط دیوار چینی رو انجام بدم. هر رج وابسته به رج قبلی. دو برابر زمان می برد، ولی دیگه مجبور نبودی دیواری که چیدی رو خراب کنی بیاری پایین.
یه دیواری بود تو هر ردیفش چندسری آجر بود، یعنی یکی در میون آجرها رو باید یه جوری بذاری که دیوار کلفت تر بشه. من به سبب تجربه ی قبلی گفتم کاری نداره که شروع کردم به چیدن دیوار. با همون احتیاط. ولی یک دیوار کجی شد که نگو!
راستش رو بخواید خیلی برام سخت بود که اون دیوار رو خراب کنم، آخه مرحله به مرحله اش رو دقت کرده بودم کج نره! همه چی باید درست می شد، اما نشد! دفعه قبلی چون پیچونده بودم عین خیالم هم نبود که دیوار رو خراب کنم. ولی این دفعه خیلی سخت بود. البته تجربه شد که بازهم با اطلاعات کامل تری کار رو ببرم جلو.

الغرض وقتی پایه های اعتقادی و تحلیلی آدم با احتیاط چیده بشه، ازش مراقبت بشه، دیگه به راحتی نمی شه پذیرفت که کج رفته، اشتباه بوده. نمی شه راحت خرابش کرد، مخصوصاً این که کجی اش رو خیلی دیر متوجه بشی! رو اون کلی دیگه دیوار ساختی، این تیکه رو خراب کنی همش می ریزه!
یه مدت یه همچون فکری داشتم، ... باشه برای پست بعدی ایشالله

زمین خوردن دیگران خنده ندارد!

از بچگی به ما یاد دادن که وقتی یه نفر می خوره زمین باید بهش خندید! دیدنی های یکشنبه ها رو یادتون می آد؟

ولی آخه این واقعاً مطابق اخلاق و مرام اسلامی ماست؟ وقتی یکی داره می خوره زمین باید دورش رو بگیریم نذاریم بخوره زمین. خورد زمین باید دستش رو بگیریم بلندش کنیم. این که خنده نداره.

اما ظاهراً این قصه ی دوران کودکی ما، الآن هم جزو گوشت و پوست و استخونمون شده. وقتی یکی لیز می خوره، همچین یه دونه هم ما می زنیم که سر بخوره محکم تر هم بخوره زمین!

نمی دونم چرا این عادت رو ترک نمی کنیم!؟

بحرین!

و اما بعد...

و چیست این دنیای مجازی که هر روز قصد ترک این زمین می کنم و فردا بر سر آنم!

اف لک یا دهر مجازی! اف لک!

شاید درست نباشد!

بعضی وقت ها درس می خونیم که پول دربیاریم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که قدرت کسب کنیم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که بهمون حالی دست بده و لذت ببریم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که دل پدر و مادرمون رو شاد کنیم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که تکلیف اجتماعی مون رو انجام بدیم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که تکلیف شرعی مون رو انجام بدیم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که جایگاه انقلاب و اسلام رو رفیع کنیم.

بعضی وقت ها درس می خونیم که برای سربازی امام زمان آماده شیم.

همشون یک فعل است، همشون فعل پسندیده ایست. ولیکن این کجا و آن کجا. با یکی اش بمب می سازن با اون یکی اش بمب !!!

سنسور نیت سنجی رو آدم ها نمی شه نصب کرد تا فهمید که فعل خوب رو برای چی انجام می دهند. اما بصیرت این که در عین حسن ظن داشتن، در عین حفظ اخلاق و شرع از روی افعال دیگر افراد و نگاه کردن افعال در یک پازل کلی، نیت ها رو استنتاج کرد.

دوره2 دبیرستان سبحان!

یاد ایام جوانی:

درخواست کمک از سپاه برای مردم بحرین

بسم الله النّاصر المستضعفین و القاصم الجبّارین
http://bahrain.gigpa.com

سلام و درود خداوند بر برادران مجاهد ما در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، آنها که در سالهای آسایش و صلح، ذهن و تن خود را به سختی و جنگ آوری آماده ساخته‌اند تا در پناه عقل و ایمان، از اسلام ناب محمدی و ثمره‌ی خون شهیدان انقلاب اسلامی پاسداری کنند.

انجمن به اصطلاح اسلامی 2

بسم­الله الرحمن الرحیم

مقدمه:

از آن زمانی که به دانشگاه آمدم و با مجموعه­های دانشجویی آشنا شدم، یکی از دغدغه­های اصلی مسئولین نهاد، برقراری ارتباط مثبت بین دو تشکل بزرگ دانشجویی بوده­است. خب در نگاه اول و به دور از بررسی جوانب این موضوع می­توان این امر را مثبت ارزیابی کرد. لکن بایستی با دقت بیشتری به ویژگی­های این تشکل­ها پرداخت تا بتوان حرف دقیق­تری ارائه کرد.

انجمن به اصطلاح اسلامی (متن مربوط به 2 سال پیش است)

بسم الله الرحمن الرحیم

پرده­ی اول:

هرساله بسیج دانشجویی در ایام سوگواری سالار شهیدان، اطراف سالن شهید چمران و سرسرای دانشکده­ی فنی را سیاه پوش می­کند. در زمستان 1386، در اتفاقی عجیب، دوستان نوارخانه­ی 16 آذر درخواست جمع کردن این سیاهی­ها را برای برگزاری جشنی در این ایام سوگواری داشتند! این موضوع که با هیچ یک از مسئولین وقت بسیج دانشجویی هماهنگ نشده بود، موجبات درگیری لفظی را به همراه داشت. هنوز افرادی را که از این حرکت نوارخانه جانب داری می­کردند از یاد نبرده­ام!